We are searching data for your request:
Upon completion, a link will appear to access the found materials.
W literaturze, podobnie jak w życiu, ludzie często postrzegają wzrost, zmianę i konflikt wewnętrzny w jednej postaci. Termin jednowymiarowy charakter w recenzji książki lub opowiadaniu odnosi się do postaci, której brakuje głębi i która nigdy nie wydaje się uczyć ani rosnąć. Kiedy postać jest jednowymiarowa, nie wykazuje poczucia uczenia się w trakcie opowieści. Autorzy mogą użyć takiego znaku, aby podkreślić pewną cechę, i zwykle jest ona niepożądana.
Rola płaskiej postaci w opowieści
Postacie jednowymiarowe są również znane jako postacie płaskie lub postacie w fikcyjnych opowieściach, które niewiele się zmieniają od początku do końca. Uważa się, że tego rodzaju postacie mają niewielką lub żadną głębię emocjonalną. Ich rolą jest często podkreślenie głównego bohatera, a oni zazwyczaj mają prostą i małą perspektywę na temat życia lub sytuacji w historii. Ich charakter jest często stereotypem i może być po prostu użyty jako narzędzie literackie, aby utrzymać narrację w ruchu.
Przykłady popularnych postaci jednowymiarowych
Jednowymiarową postać można podsumować w pewną cechę lub cechę. W Na zachodzie bez zmian, na przykład nauczyciel gimnazjum Paula Bäumera, Kantorek, zachowuje rolę jednowymiarowej postaci, ponieważ zachowuje poczucie idealistycznego patriotyzmu pomimo jego spotkań z okrucieństwami wojennymi. Dodatkowe postacie jednowymiarowe ze znanych książek i sztuk teatralnych to:
- Benvolio z Romeo i Julia (Autor: William Shakespeare)
- Elizabeth Proctor zTygiel (Autor Arthur Miller)
- Gertruda zMała wioska (William Szekspir)
- Panna Maudie zZabić drozda (Autor Harper Lee)
Jak uniknąć pisania postaci jednowymiarowych w opowieści
Postacie pozbawione wewnętrznej konfliktu lub wielu aspektów osobowości są często nazywane postaciami płaskimi lub jednowymiarowymi. Jest to często postrzegane jako zła rzecz w historii, szczególnie dla początkujących pisarzy, gdy wszystkie postacie są jednowymiarowe. Jeśli jednak z jakiegoś powodu istnieje jedna lub dwie postacie o charakterze uproszczonym, może to nie być postrzegane jako cecha negatywna. Tak długo, jak autor prawidłowo używa znaków jednowymiarowych i świadomie celuje, nie ma w tym nic złego. Często narracja jest najbardziej udana dzięki kombinacji płaskich i zaokrąglonych postaci.
To powiedziawszy, ważne jest, aby mieć silny rozwój postaci, aby tworzyć zaokrąglone postacie, które mają trochę głębi. Pomaga to postaciom naśladować bycie prawdziwym człowiekiem. Będąc w stanie odnosić się do postaci w ten sposób, jako czytelnik, czyni je o wiele bardziej interesującymi i realistycznymi. Co więcej, złożoność, jaką posiada postać, ujawnia wyzwania, przez które przechodzą, i pokazuje ich wiele stron, które pokazują, jakie jest ich życie dla czytelników.
Wskazówki dotyczące tworzenia znaków z głębokością
Pisanie lepszych postaci dla czytelników fikcji pomaga zanurzyć je w narracji. Poniżej znajduje się kilka wskazówek dotyczących tworzenia postaci o wielu aspektach:
- Pozwól postaciom mieć silne opinie. Dając bohaterom mieszankę powiązanych ze sobą cech, takich jak pozytywne cechy, oraz wady postaci, takie jak błędy i obawy, sprawią, że będą dobrze zaokrąglone.
- Dziel się motywacjami i pragnieniami bohaterów poprzez ich myśli, działania i przeszkody, takie jak inne postacie.
- Daj tajemnicę bohaterom. Rzucanie zbyt wiele w czytelnika na raz nie jest realistyczne. Traktuj postacie jak osobę, z którą czytelnik spotyka się po raz pierwszy, i pozwól im się rozwijać w trakcie fabuły.
