We are searching data for your request:
Upon completion, a link will appear to access the found materials.
Reformacja była rozłamem w łacińskim kościele chrześcijańskim zainicjowanym przez Lutra w 1517 r. I ewoluowała przez wielu innych w ciągu następnej dekady - kampania, która stworzyła i wprowadziła nowe podejście do wiary chrześcijańskiej zwane „protestantyzmem”. Ten podział nigdy nie został uleczony i nie wydaje się prawdopodobne, ale nie myśl o kościele podzielonym między starszych katolików i nowy protestantyzm, ponieważ istnieje ogromna różnorodność protestanckich idei i pochodnych.
Kościół łaciński sprzed reformy
Na początku XVI wieku Europa zachodnia i środkowa podążyła za Kościołem łacińskim, kierowanym przez papieża. Podczas gdy religia przenikała życie wszystkich w Europie - nawet jeśli biedni koncentrowali się na religii jako sposobie na poprawę codziennych problemów, a bogaci na ulepszaniu życia pozagrobowego - panowało powszechne niezadowolenie z wielu aspektów Kościoła: z powodu jego rozdętej biurokracji, postrzegana arogancja, chciwość i nadużycia władzy. Panowała także powszechna zgoda, że kościół należy zreformować, aby przywrócić mu czystszą i dokładniejszą formę. Chociaż kościół był z pewnością podatny na zmiany, niewiele było porozumienia co do tego, co należy zrobić.
Trwał masowo rozdrobniony ruch reformatorski, z próbami papieża na szczycie u księży na dole, ale ataki koncentrowały się tylko na jednym aspekcie naraz, a nie na całym kościele, a lokalna natura prowadziła tylko do lokalnego sukcesu . Być może głównym krokiem do zmiany było przekonanie, że kościół wciąż jest jedyną drogą do zbawienia. Do masowej zmiany potrzebny był teolog / argument, który mógł przekonać masę zarówno ludzi, jak i kapłanów, że nie potrzebowali ustanowionego kościoła, aby ich uratować, umożliwiając reformę bez kontroli poprzednich lojalności. Martin Luther przedstawił właśnie takie wyzwanie.
Luter i reformacja niemiecka
W 1517 r. Luter profesor teologii rozgniewał się na sprzedaż odpustów i wydał przeciwko nim 95 tez. Wysłał ich prywatnie do przyjaciół i przeciwników i może, jak głosi legenda, przybił ich do drzwi kościoła, co jest powszechną metodą rozpoczynania debaty. Tezy zostały wkrótce opublikowane, a dominikanie, którzy sprzedawali wiele odpustów, wzywali do nałożenia sankcji na Lutra. Gdy papiestwo osądziło go, a później potępiło, Luter stworzył potężne dzieło, odwołując się do pism świętych, by podważyć istniejący autorytet papieski i przemyśleć naturę całego Kościoła.
Wkrótce rozpowszechniły się pomysły i styl głoszenia Lutra, częściowo wśród ludzi, którzy w niego wierzyli, a częściowo wśród ludzi, którzy po prostu lubili jego sprzeciw wobec Kościoła. Wielu sprytnych i utalentowanych kaznodziejów w całych Niemczech przyjęło nowe idee, nauczając i dodając do nich szybciej i skuteczniej, niż Kościół mógł nadążyć. Nigdy wcześniej tak wielu duchownych nie przeszło na nowe wyznanie, które było tak odmienne, az czasem rzucili wyzwanie i zastąpili każdy ważny element starego kościoła. Krótko po Lutrze szwajcarski kaznodzieja Zwingli opracował podobne pomysły, rozpoczynając związaną z nim reformację szwajcarską.
Krótkie podsumowanie zmian w reformacji
- Dusze zostały uratowane bez cyklu pokuty i spowiedzi (która była teraz grzeszna), ale dzięki wierze, wiedzy i łasce Boga.
- Pismo było jedynym autorytetem, którego należy nauczać w języku narodowym (lokalne języki ubogich).
- Nowa struktura kościoła: wspólnota wierzących, skupiona wokół kaznodziei, nie potrzebująca centralnej hierarchii.
- Dwa sakramenty wymienione w pismach świętych zostały zachowane, choć zmienione, ale pozostałe pięć zostało zdegradowanych.
Krótko mówiąc, skomplikowany, kosztowny, zorganizowany kościół z często nieobecnymi kapłanami zastąpiono surową modlitwą, kultem i lokalnymi kazaniami, uderzając w strunę świeckich i teologów.
Formularz reformowanych kościołów
Ruch reformatorski został przyjęty przez laików i mocarstwa, łącząc się z ich politycznymi i społecznymi aspiracjami, aby wywołać olbrzymie zmiany we wszystkim, od osób na poziomie osobistym przechodzących do najwyższych granic rządu, gdzie miasta, prowincje i całe królestwa zostały oficjalnie i centralnie wprowadzone nowy kościół. Konieczne były działania rządu, ponieważ zreformowane kościoły nie miały centralnej władzy do rozwiązania starego kościoła i zaszczepienia nowego porządku. Proces ten był przypadkowy - z dużą zmiennością regionalną - i był realizowany przez dziesięciolecia.
Historycy wciąż dyskutują o przyczynach, dla których ludzie i rządy, które zareagowały na ich życzenia, podjęli sprawę protestancką (jak stali się znani reformatorzy), ale prawdopodobne jest połączenie, polegające na przejęciu ziemi i władzy ze starego kościoła, autentycznej wierze w nowym przesłaniu „pochlebstwa” ze strony świeckich po raz pierwszy w ich debacie religijnej i w ich języku, odwrócenie sprzeciwu wobec kościoła i uwolnienie się od starych ograniczeń kościoła.
Reformacja nie nastąpiła bezkrwawie. W Imperium doszło do konfliktu zbrojnego, zanim osada zezwoliła na stary kościół i protestanckie uwielbienie, podczas gdy we Francji wybuchły „wojny religijne”, zabijając dziesiątki tysięcy. Nawet w Anglii, gdzie ustanowiono kościół protestancki, obie strony były prześladowane, ponieważ stary kościół Królowa Maryja rządził między protestanckimi monarchami.
Reformatorzy twierdzą
Konsensus, który doprowadził teologów i świeckich do utworzenia zreformowanych kościołów, wkrótce się załamał, gdy pojawiły się różnice między wszystkimi partiami, niektórzy reformatorzy stawali się coraz bardziej ekstremalni i niezależni od społeczeństwa (np. Anabaptyści), prowadząc do ich prześladowań, do strony politycznej odchodzącej od teologii i na obronę nowego porządku. Jako idee tego, co zreformowany kościół powinien ewoluować, więc starły się z tym, czego chcieli władcy i ze sobą: masa reformatorów, którzy stworzyli własne idee, doprowadziła do powstania szeregu różnych wyznań, które często były ze sobą sprzeczne, powodując więcej konfliktów. Jednym z nich był „kalwinizm”, inna interpretacja myśli protestanckiej niż Lutra, która zastąpiła „stare” myślenie w wielu miejscach od połowy do końca XVI wieku. Nazwano to „drugą reformacją”.
Następstwa
Wbrew życzeniom i działaniom niektórych starych rządów kościelnych i papieża protestantyzm ustanowił się na stałe w Europie. Ludzie byli dotknięci zarówno na poziomie głęboko osobistym, jak i duchowym, znajdując nową wiarę, a także społeczno-polityczną, ponieważ do ustalonego porządku dodano zupełnie nowy podział warstwowy. Konsekwencje i kłopoty reformacji pozostają do dziś.
